Angstige mensen , ze leven niet , ze over leven. Angstige mensen kunnen het gevoel hebben in een moeras te leven. Het is een grimmige plek en overal ligt wel wat op de loer. Opgejaagd door een schaduw die hun volgt. Niet weten dat het hun eigen schaduw is wat zij zien. Altijd waakzaam en alert, geen moment mag hun aandacht ontsnappen want dan slaat het noodlot toe. Bij de les blijven, controle houden, geen moment mag de aandacht hun ontglippen. Alles voor blijven, alles in de gaten houdend. Naarstig gaan zij op zoek naar een uitweg, een oplossing om uit dit innerlijk moeras te ontsnappen. Als in drijfzand zakken zij weg. Hoe meer zij in hun angst om hun heen slaan des te sneller het proces van wegzakken zal gaan. Wanhopig proberen zij zich overal aan vast te klampen. Al is het maar een strohalm of een tak, het maakt niet uit als zij maar gered worden.
Ze roepen eerst heel hard en bidden om alsjeblieft gezien en gehoord te worden. Het kan niet hard genoeg. “help, zien jullie mij wel, waarom komt er niemand, waarom helpen jullie mij niet”? De angst en paniek slaat om het hart. De ademhaling gaat onrustiger en sneller tot er alleen maar een oppervlakkige ademhaling kan plaats vinden. Bang om het leven in te ademen voelen zij zich ziek en ongelukkig. moe en schor van het schreeuwen ondergaan zij gelaten hun lot. Soms weer vechtend voor hun leven dan weer vervallen in een emotionele passiviteit. Na al dat moeten vechten en strijden voelt soms niets lekkerder dan niet meer te hoeven voelen, maar ook dat kan al beangstigend zijn. Want waarom voel ik niets, wat mankeert mij?, doe ik het wel goed?, ben ik wel goed genoeg?, kunnen ze mij wel accepteren?
Als een hamster in zijn tred molentje draaien de gedachten maar door. Het is een continuïteit van denken waar angstige mensen in verstrikt raken. Altijd opgejaagd, nagejaagd, verdedigend nooit berustend. “Want stel dat ik mijn over geef wat dan?, dan ga ik kapot, ik ga dood, dat overleef ik niet”. “Nee, nee laat mij maar vluchten en rennen als het er op aan komt dan zal ik vechten, ik zal strijden tot de strijd gestreden is”. En dus gaan ze de strijd weer aan onder een continue druk te overleven. Vluchten, vechten, strijdend in een kluwen van angst. Die innerlijke knoop is alleen te ontwarren wanneer je het begin punt van de knoop in jezelf zoekt. Wanneer je blijft wachten tot er iets of iemand anders komt om voor jouw die knoop te ontwarren, kun je soms lang wachten. En dan kun je maar beter hopen dat iemand verstand heeft van knopen en niet de knoop voor jou vaster trekt.
Niet iedereen zal jou kunnen helpen met het ontwarren van je knoop. Sommige mensen zijn niet zo handig en hebben niet de helderheid die jij nodig hebt en zullen de knopen alleen maar groter maken. Jij zelf hebt de kracht, de kennis en de wijsheid om de knoop te kunnen ontwarren. In jouw ligt dat diepe inzicht. Juist wanneer je angstig en onzeker bent kan het voor jou heel moeilijk luisteren zijn naar jouw eigen innerlijk weten. Soms kun je er daarom beter aan doen professionele hulp te zoeken. Iemand die een expert is in het ontwarren van knopen. Een echte expert zal jou leren hoe jij je eigen knopen kunt ontwaren. Hij of zij zal jouw leren het vertrouwen en de zekerheid in jezelf te krijgen. Hij of zij zal jou niet afhankelijk maken maar jou leren hoe je je eigen angsten kunt oplossen.
Angst komt vaak voort uit de twijfels die wij in ons zelf hebben. Angst houd ons gevangen. Het niet uiten of ontkennen van angst geeft de nodige spanning waardoor je nog krampachtiger door het leven gaat. Wanneer je je angsten onder ogen durft te zien zal je je moed vergroten.
© Esther Irene Haasnoot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten