Angst weerhoud je ervan de dingen helder te zien. Het is als een mist die neerdaalt en ons zicht vertroebelt. Het doet je ronddolen in een schemerige duisternis van verwarring en twijfels, niet wetend waar naar toe te gaan en wat te doen. Je raakt de weg kwijt en begint uit angst en onzekerheid om je heen te slaan. Piekeren en tobben doe je wanneer je de verbinding met je ware zelf kwijt bent. De teugels strak willen houden geeft spanning op de lijn. Wanneer je die lijn kunt zien als de verbinding tussen jou en een ander zal het je misschien ook niet verbazen dat die strakke gespannen lijn een reactie bij de ander zal oproepen. Wanneer een ander daar met agressie of spanning op zal reageren is de kans groot dat dit weer jouw gevoelens van angst en onzekerheid zal gaan bevestigen en voeden. Voor je het weet zit je in een vicieuze cirkel en ben je in een constante staat van Paraatheid.
Je denkt hiermee de controle te kunnen bewaren maar in werkelijkheid ben je de controle allang al kwijt. In plaats van te leven vanuit je ware zelf schiet je door in het bewustzijn van je ego-zelf. Het ego-zelf laat je denken dat je moet vluchten of vechten. Wat jij ziet als controle is in werkelijkheid in een staat van vluchten of vechten zijn. Uiteindelijk lijd dit tot een heleboel stress en daar kan niemand goed op functioneren. Je hang naar controle maakt alleen maar dat je jezelf alleen maar meer zult verliezen.
Controle willen houden is als los zand in een vuist, het zal je door de vingers glippen. Hoe harder je controle wilt houden des te strakker knellen je vingers om het zand. Hoe groter de druk des te sneller en des te meer er tussen je vingers door zult glippen. Echter te lang niets doen is ook geen goede optie, wie te passief is en het zand te lang op zijn te vlakke hand laat liggen zal zien dat de wind er vat op krijgt en het zand beetje bij beetje meeneemt. Wie niet kiest zal zien dat de keuze voor hem of haar gemaakt wordt, want niet kiezen is ook een vorm van kiezen. Wie het zand koestert maar niet wil bezitten houd zijn hand open als een kleine schaal, hierop kan het zand blijven liggen. Het paradoxale is dat je past echte controle krijgt wanneer je de dingen niet meer wilt beheersen.
Geef je over en accepteer het moment voor wat het is. Je zult zien dat de mist verdwijnt en je geest weer helder wordt. Wanneer je je kunt overgeven komen de dingen in een heel ander licht te staan. De controle vast willen houden zal alleen meer leiden tot het verlies van nog meer controle tot je helemaal de draad kwijt bent. Vertrouw erop dat het leven gaat exact zoals het moet gaan. Er zijn geen toevalligheden. Alles heeft zo zijn reden en zijn doel. Elke gebeurtenis heeft zo zijn betekenis en waarde. Zie het als een grote puzzel. Alle stukjes liggen op tafel en misschien zitten er nog wat in de doos. Zolang de stukjes nog geen geheel vormen kunnen wij de puzzel nog niet overzien. Ons ego zelf zal eerder verstrikt raken in al deze stukjes en zal al heel snel de weg kwijt zijn. Het is ons ware en natuurlijke zelf die ons inzichten verschaft. Ons ware zelf zal ons in de goede richting leiden waardoor alle puzzel stukjes uiteindelijk allemaal op zijn plaats zullen vallen. Dan krijg je het aha moment. Geniet van het proces, het zal je leven een stuk plezieriger maken.
© Esther Irene Haasnoot
Geen opmerkingen:
Een reactie posten